کانال قلم سپید

با سلام؛
پس از مشکلاتی که برای تلگرام به وجود آمد، فعالیت کانال «قلم سپید» هم متوقف شد. اما حالا می‌خواهیم راهمان را در پیام‌رسان بله ادامه دهیم.
اگر از دنبال‌کنندگان قلم سپید باشید، می‌دانید آنچه که اینجا می‌خوانید، نوشته‌های نویسنده‌ای جوان است و مهم‌ترین چیزی که بدان نیازمند است نظر، نقد و حمایت است.
مجموعه داستان؛ هر هفته قسمتی از یک داستان سریالی در سایت منتشر می‌شود. مجموعه داستان جدید نیز به زودی منتشر خواهد شد!
به زودی مطالب قبلی در کانال جدید قلم سپید بارگذاری خواهد شد.
قرار است بخش‌های جدیدی به سایت اضافه شود.
پس منتظرمان باشید...

سپاس.
علیرضا نژادی‌پور

آغاز روز، پایان روز!

باز هم می‌ترسم؛ می‌ترسم برگردم، از اول بخوانم و در حین خواندن، اشکالات ریز و درشت را بیابم و ناگه تصمیم بگیرم که از اول، قلم را به جان کاغذ بیاندازم. از طرفی این سکوت شب با تمام شدن نوازندگی ماشین‌ها و آن مرد جارو به دست، بیشتر شده است. شاید هنوز هم صدایی دارد، صدایی مثل صدای لالایی!

آغاز روز، پایان روز!

سخن از مقایسه که در میان باشد، ذهن پخش و پلا می‌شود. نمی دانم چرا تضادها رهایم نمی‌کنند. چرا کلمات سیاه مدام از قلم به کاغذ می‌افتند؟ مگر مقایسه چه چیزی دارد؟ مگر شاخش شکستنی نیست؟ وقت این چرندیات را ندارم، آخر چراغم دارد به خواب می‌رود.

یک دانه - قسمت پنجم

پسری که «خرخون» نامیده شده بود، می‌خواند و می‌خورد و می‌خواند و می‌خورد و می‌خواند. امّا بقیه فقط می‌خوردند و می‌خوردند و می‌خوردند. هر بار، گروهی از ما به همراه تکه گوشتی راهی دهان آن پسرک شکمو می‌شد.

یک دانه - قسمت چهارم

و باز هم دری باز شد و نوری به داخل وزید. نرم شده بودیم. مردی ظرف به دست، ما را سوار درازی سیاه کرد و در همان ظرف نهاد. احساس می‌کردم به بقیه چسبیده‌ام. از بس عرق کرده بودیم، بویمان هم عوض شده بود.

یک دانه - قسمت سوم

بی‌حرکت در جایی ماندن، آن هم میان مشتی هندی و تایلندی بی‌مزه، عطش فرار را در من به‌وجود آورده بود. هر لحظه، یک چیز پلاستیکی بزرگ وارد زندان می‌شد و عده‌ای را با خود می‌برد. تمام آشنایان و اقوام و دوستاننم رفته بودند. من، کنجی نشسته بودم و مدام غرق بوهای مختلف می‌شدم. بوهایی که مرا کنجکاو کرده بود. کنجکاو از این که آن بیرون چه خبر است...

کلاس تفکر

زنگ تفکر، خسته کننده بود و آهسته. گرمی نداشت. به جد گرفته می‌شد. خنده در آن روا نبود. معلّم، دورِ دور بود. صورتک به رو داشت. «الف» معلّم ما بود؛ آدمی خودپسند و چاق. سالش از چهل گذشته بود. کارش معلوم نبود. شیخی بود نوورود. حرف‌زدنش افسردگی در پی داشت و کلام را بی‌رنگ می‌نواخت. 

یک دانه - قسمت دوم

چند روزی می‌شد که در انباری بودیم. دیگر حوصله‌مان سر رفته بود. نوری دوید و سایه‌ای کج و کوله نمایان شد. سایه نزدیک‌تر می‌شد. فکر کردم مردی چاق باشد امّا بعد فهمیدم گونی‌ای را بغل کرده است!

یک دانه - قسمت اول

وقتی در آب غرق بودم، آرزویم دیدن چهره‌ی خورشید بود. قطره‌قطره و دریا دریا آب می‌خوردیم و سرزمینی رو به مرگ را خشک می‌کردیم، امّا سهمی از نور نداشتیم. بلند شدیم، رنگی به خود گرفتیم. کم‌کم سرم را بالا گرفتم؛ می‌توانستم نفس بکشم. مدتی گذشت؛ فلزی تیز و زنگ‌خورده تنم را زخم کرد. حالا بیرون از آن آب‌های مسخره بودم.

گیجگانی! - قسمت چهارم

غذا خورده شد. هرکس با شکمی پر، آخرین تلاش‌ها را برای اضافه کردن چیزی به اندوخته‌هایش می‌کرد؛ یکی نوشابه بالا می‌زد و با دهان بسته صدایی از اعماق وجود آزاد می‌کرد، یکی با لب‌های سفید سالاد می‌خورد و یکی هم ته‌دیگ‌های باقی‌مانده را.