- بهمن ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۷ (۱)
- آبان ۱۳۹۷ (۱)
- مهر ۱۳۹۷ (۱)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۴)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۶)
- فروردين ۱۳۹۷ (۶)
- اسفند ۱۳۹۶ (۶)
- بهمن ۱۳۹۶ (۶)
- دی ۱۳۹۶ (۵)
- آذر ۱۳۹۶ (۵)
- آبان ۱۳۹۶ (۷)
- مهر ۱۳۹۶ (۴)
- شهریور ۱۳۹۶ (۴)
- مرداد ۱۳۹۶ (۲)
اکنون، با دیدن آن ماهی فهمیده است که حق با نسیم است. بهشت رویاهای او به جهنّم زندگی‌اش تبدیل شده است.
بهشت خیال‌های او پر است از گل و درخت و سبزی، پر است از بوی خوش و حال خوب و پر است از امید و عشق به زندگی. امّا هر چه جلوتر می‌روند این رویاها کمرنگ‌تر می‌شوند.
گیج شده است و نمی‌داند چرا باید پدرش را وقتی بشناسد که دیگر دیر شده است، وقتی که دیگر نیست و وقتی که دیگر چشمانش را بسته است. مادرش گریة خود را تمام می‌کند. اشکانش را پاک می‌کند. لبخند غمگینی می‌زند و سعی می‌کند تا او را آرام کند.
خورشید بی‌جان به جهانیان خبر سردی و سرما را می‌دهد؛ خبر آغاز سفر، خبر آغاز پرواز، پرواز به‌سوی... .
-بلند شو! حالت خوب است؟ چه اتّفاقی افتاده؟ چرا اینجا افتاده‌ای؟...
این صدای پرندة دیگری است که او را پیدا کرده است.
روز‌ها می‌گذرند و خورشید و ماه مدام جایشان را در آسمان عوض می‌کنند. حالا او خانواده‌اش را به خوبی می‌شناسد.
کم کم وجودش بیدار می‌شود، قلبش جان می‌گیرد، احساس می‌کند چیزی در گوشش می‌گوید:« حالا نوبت توست، چشمانت به نور نیاز دارند، وقتش رسیده است که دنیا را ببینی...».